Przypuszczam, że wątpie...

W SŁOWIE "BLOG" SŁYCHAĆ WYRAŹNIE SZUM LANIA WODY.

 BEZ WODY JEDNAK NIE BYŁOBY ŻYCIA NA ZIEMI...

Po raz pierwszy piszę bloga na własnym portalu. Robię to po czterech latach bezrobocia – w tym jedynie trzech oficjalnego, przez co nie dostałem grosza zasiłku, za późno bowiem zgłosiłem się do urzędu pracy.

Robię to niedługo po wydłużeniu wieku emerytalnego i w kilka dni po przeniesieniu miliardów z OFE do ZUS; robię to, mając nieuporządkowany tzw. kapitał początkowy. Bo zawsze bardziej interesowała mnie historia powszechna niż własna. Osobiście – jako umiarkowany pesymista - zawsze wolałem przyszłość.

Robię to, co chyba potrafię i lubię robić najbardziej. Robię swoje – zgodnie z zaleceniem mistrza słowa Młynarskiego. Wiem, wiem – Słowacki wielkim poetą był, a z racji samego nazwiska bardziej na miejscu byłby tu. Co ja jednak zrobię, że w mojej osobistej klasyfikacji z Młynarskim nieznacznie przegrywa. Trochę smutno mi może?…

Robię to oczywiście dla siebie, ale także – to cholerne peerelowskie wychowanie! – dla innych. Nie napiszę jednak, że  dla mas, bo mi się one z ciemnotą jednoznacznie kojarzą. Robię to natomiast dla nas. Nas, czyli tych wszystkich coraz bardziej elektronicznie i kulturowo wykluczonych, którym, w dobrym towarzystwie, przymiotnik „zajebisty” wciąż jeszcze nie przechodzi przez gardło.    

Wbrew tytułowi, który jest cytatem z mojego mistrza Wiecha, po raz pierwszy mam nadzieję, że nie zwątpię. W sens tego co robię.

By pozostać w zgodzie z coraz bardziej otaczającą nas współczesnością – i oddać sprawiedliwość – śpieszę donieść, że powstanie tego portalu byłoby niemożliwe, bez dofinansowania Stołecznego Urzędu Pracy. Pisać natomiast nauczyła mnie szkoła podstawowa nr 71 w Warszawie.  Kawę SATI, przed rozpoczęciem tego wpisu zaparzyłem sobie sam.